Задумка заключалась в том, чтобы записать альбом с великими рок-композициями, создать что-то новое в музыкальном плане, чего не ожидали бы от такого инструмента, как скрипка, и сделать его современным.

Это музыкальное приключение. А для меня это прекрасная возможность познать новые аспекты инструмента. Говоря музыкальным языком, я могу экспериментировать, могу создавать новый звук, я могу подойти именно с творческой стороны к процессу в отличие от простого исполнения. Я бы назвал это своего рода свободой.

"Crossover prima di te": se negli ultimi anni 2Cellos sono riusciti a conquistare ampi successi in tutto il mondo, lo devono in buona parte a David Garrett. Nel senso che il violinista tedesco gli ha spianato un po' la strada: già nella seconda metà degli anni 2000 Garrett aveva cominciato a pubblicare una serie di dischi in cui proponeva versioni orchestrali di classici del rock sostituendo le chitarre di leggende come Brian May, Slash, Angus Young e Jimmy Page con il suo violino. Con "Encore" e "Rock Symphonies", pubblicati rispettivamente nel 2008 e nel 2010, cominciò a farsi conoscere anche fuori dalla Germania: nel 2012 fu pure ospite del Festival di Sanremo e per l'occasione suonò la sua versione di "Smells like teen spirit".

Negli ultimi anni è ha suonato nei suoi dischi i brani di grandi maestri come Paganini e Brahms, ora torna a cimentarsi con le star del rock: lo fa con questo album, "Rock revolution", un album crossover che include solo due rielaborazioni su temi classici (Čajkovskij e Bach). Il disco è una sorta di sequel di "Rock symphonies" e vede Garrett rivisitare hit di Phil Collins ("In the air tonight"), Bruce Springsteen ("Born in the USA"), Led Zeppelin ("Stairway to heaven"), Rolling Stones ("Bitter sweet symphony") e Queen ("Bohemian rhapsody"). Non manca un omaggio a Prince, quello sulla versione crossover di "Purple rain".

Se conoscete già Garrett e avete già apprezzato i suoi precedenti album crossover, qui non troverete nulla di nuovo se non una conferma del suo talento. Se negli ultimi anni non fossero venuti fuori altri musicisti crossover, come i già citati 2Cellos o l'italiano Federico Paciotti (ex Gazosa, anche lui passato come ospite dal Festival di Sanremo, nel 2015), oggi continueremmo a considerare David Garrett un artista unico nel panorama mondiale: oggi, però, il crossover non è più una novità. E può rischiare di annoiare.

Barbara Visentin

MILANO Dai Led Zeppelin ai Rage Against the Machine, passando per Cajkovskij. Il violino di David Garrett, superstar dell’archetto tanto in ambito rock quanto nella musica classica, ama unire mondi in apparenza incompatibili. È la rivoluzione rock del fascinoso 37enne tedesco-americano, ex bambino prodigio che ha conquistato i grandi direttori d’orchestra e poi è diventato un idolo pop con le sue cover dei Coldplay, dei Queen o dei Verve, calamitando le folle non solo nei palazzetti, ma anche al cospetto dei palcoscenici classici: «Ormai la maggior parte del pubblico che viene ai miei concerti classici è composto da giovani, ma non è sempre stato così. Ho lavorato duro per aprire questa porta. E lo scambio funziona in entrambi i sensi: ci sono tanti appassionati di classica che adesso vengono a sentirmi anche ai concerti rock».
Alto, biondo, un passato da modello e un look da rockstar con tatuaggi e anello a forma di teschio, Garrett rifiuta di farsi incasellare in un genere: «Ho sempre sentito grande affinità con il rock perché penso abbia una forte somiglianza con la musica classica. Per suonare alcuni pezzi rock devi essere un ottimo musicista». Allo stesso modo, nonostante il suo volto sia impresso sulle cover per gli smartphone, rifiuta di attribuire all’aspetto fisico un ruolo significativo nel suo successo: «Sono cresciuto in questo corpo, non posso cambiarlo. Ho scelto di indossare quel che mi piace, porto gli stivali e i jeans, mi sento a mio agio con i gioielli. Ma per me il concetto di immagine non esiste». I fan, però, lo sommergono di abbracci e di regali, fra cui la t-shirt con cui incontra la stampa a Milano, dopo un round di prove alla Scala, su cui campeggia un fondoschiena femminile: «Me l’hanno regalata dopo un concerto in Calabria. La mattina seguente l’ho indossata per andare in aeroporto e gli addetti alla security mi hanno chiesto se non mi vergognassi. Io non mi ero neanche accorto, però ho risposto che è un gran bel fondoschiena, quindi la indosso».

Con il nuovo disco «Rock Revolution», Garrett si dà nuove sfide: «Per la prima volta ho suonato alcuni brani, come Stairway to Heaven dei Led Zeppelin, con il violino elettrico. È uno strumento verso cui avevo dei pregiudizi, ma credo che sia stato indispensabile». Nelle 15 tracce si muove con disinvoltura fra Springsteen, Prince, le sue composizioni nell’interpretazione del Concerto No. 1 per violino di Cajkovskij perché «non ci sono brani più facili di altri, ognuno è una sfida. E se una canzone rock non presenta particolari difficoltà tecniche, magari è complesso rendere l’emozione della voce o del testo attraverso il violino». La sua rivoluzione musicale non è isolata: «Non penso più che il mondo classico sia chiuso. Le cose stanno cambiando velocemente. Ci sono tanti giovani musicisti classici bravissimi che ora hanno voglia di fare qualcosa che appartenga al 21° secolo. D’altra parte la musica è un unico linguaggio e il pensiero più sbagliato è ritenere che la classica sia separata dal resto».
1 ottobre 2017 (modifica il 1 ottobre 2017 | 21:13)
© RIPRODUZIONE RISERVATA

2 PAŹDZIERNIKA 2017 przez ALEKSANDRA-NOWAKOWSKA

– Szczerze – wierzę w pracę i wierzę w perfekcję. Na swoją niezależność musiałem ciężko zapracować. Wcale nie było łatwo – mówi sławny skrzypek David Garrett w rozmowie z Aleksandrą Nowakowską przed koncertami w Polsce. Opowiada też o nowej płycie, o tym czy jest pracoholikiem i gdzie czuje się jak w domu.

David Garrett, uznawany na najbardziej utalentowanego i wszechstronnego skrzypka świata, zagra ze swoim zespołem trzy koncerty w Polsce. Jest rozpoznawalną supergwiazdą, ale przede wszystkim muzykiem, który występuje z czołówką światowych dyrygentów. Z przekorą przekracza granice – wyszedł poza hermetyczny świat muzyki klasycznej, upowszechniają muzykę crossoverową. Ten niemiecko-amerykański artysta z wirtuozerią gra utwory tak Mozarta, jak i grupy Metallica, pop, rock, muzykę klubową na Stradivariusie z 1716 roku. Jego występy (a występuje bardzo dużo), są zawsze perfekcyjnie przygotowanym show, a on sam czaruje charyzmą i image’em gwiazdy rocka. Naukę gry na skrzypcach zaczął w wieku czterech lat, a jako jedenastolatek wystąpił z Filharmonią Hamburską. Pierwsza płytę z muzyką klasyczną nagrał już trzy lata później. Do dzisiaj sprzedał miliony albumów na całym świecie. W październiku David Garrett po raz drugi wystąpi przed polskimi fanami. Przed powrotem do Polski muzyk udzielił wywiadu Portalowi Zwierciadlo.pl

W grudniu zeszłego roku zagrałeś swój pierwszy koncert w Polsce, w Łodzi. Pamiętam, że pogoda była okropna. Ale koncert był energetyczny, a polscy fani przyjęli cię bardzo ciepło. Też odniosłeś takie wrażenie?

Och, absolutnie, to była cudowna niespodzianka – takie wspaniałe powitanie w Polsce. Właściwie dla mnie nie ma znaczenia, czy na zewnątrz świeci słońce, czy pada deszcz, bo w końcu tworzymy własną atmosferę na sali koncertowej.

Już w styczniu zapowiedziałeś kolejne trzy koncerty w Polsce. Szybko zdecydowałeś się wrócić. Koncerty w Krakowie, w Warszawie i w Sopocie promują twoją poprzednią płytę „Explosive”, tymczasem od połowy września na rynku jest już nowy album „Rock Revolution”.

Będziemy koncertować z „Explosive” do połowy 2018 roku. Koncert w Łodzi był w zasadzie trochę na próbę. Nie miałem pojęcia, że ludzie zareagują tak pozytywnie i będą tak podekscytowani moją muzyką. Dlatego zdecydowaliśmy się wrócić naprawdę szybko i dać im okazję posłuchać tego repertuaru.

Obydwa albumy zawierają różne rodzaje muzyki: klasyczną, pop, rock, heavy metal, klubową. W większości znane hity. Jaka jest różnica między nimi? Jaka jest twoja ostatnia muzyczna fascynacja, którą chcesz się z nami podzielić?

Większość utworów, które składają się na płytę „Explosive”, sam napisałem, a „Rock Revolution” oparta jest na słynnych i bardzo popularnych piosenkach rockowych, które dostosowałem do skrzypiec. Zwłaszcza w zeszłym roku miałem dużo zabawy, próbując różnych kawałków ze świata rock’n’rolla. Szczególnie miło spędziłem czas, po raz pierwszy grając na skrzypcach elektrycznych. To wszystko sprawia, że „Rock Revolution” jest dla mnie tak wyjątkowym albumem.

Ciekawe, że powiedziałeś, że muzyka to muzyka –  jest jedna, obojętnie czy poważna, czy pop. To mnie przekonuje. Ale słuchając i oglądając, jak grasz, odczuwam różne emocje, które muzyka wyzwala w tobie i w słuchaczach. Kiedy grasz na przykład „Cry me a river”, jest w tym dużo łagodności, nawet romantyzmu, ale już dźwięki grupy Metallica to złość, silne pobudzenie, moc energii. Muzyka jest jednak tak różnorodna, jak emocje, które wywołuje. Pokazuje, że mamy w sobie przeciwległe bieguny. Zgodzisz się?

Nie zgodziłbym się z tym stwierdzeniem, ponieważ każdy rodzaj muzyki ma te różne bieguny. Jeśli mówimy o muzyce klasycznej, zauważ że druga część Koncertu G-moll Mozarta jest bardzo delikatna. Następnie porównaj ją do koncertu „La sacre du printemps” Strawińskiego – ekstremalnie energetycznego, nieomal posępnego i bardzo szorstkiego. W każdym obszarze muzycznym są te kontrasty, nie tylko w różnych gatunkach.

Mówimy o tym samym – że w muzyce i w ludziach są kontrasty tak dobrze widoczne w twojej grze na skrzypcach. Opowiadając o niej, często podkreślasz, że nie tylko talent się liczy, ale również dyscyplina i praca. Liczba twoich koncertów, wydanych płyt, wywiadów, aktywność w mediach społecznościowych pokazują, że ciężko pracujesz. Jesteś pracowity czy jesteś pracoholikiem?

Myślę, że dzieli to bardzo, bardzo cienka linia. Powiedziałbym, że jestem jednak pracowity, nie jestem pracoholikiem. Pracoholizm to uzależnienie, jak alkoholizm, a ja nie jestem uzależniony od pracy, ja lubię swoją pracę.

Wyobrażam sobie, że twoje życie jest zaplanowane. Mnóstwo ćwiczenia muzyki, kontroli, perfekcjonizmu. A co myślisz o czymś przeciwnym – poddaniu się sile wyższej, przeznaczeniu, nieprzewidywalności, odpuszczaniu?

Szczerze – wierzę w pracę i wierzę w perfekcję. Myślę, że dopiero wtedy, gdy wiesz, że możesz coś zrobić, umysł również może się zrelaksować, bo masz pewność, że to umiesz. I wtedy dopiero coś innego się wydarza. Nie można po prostu puścić wszystkiego, jeśli nie opanowałeś technicznych umiejętności. Więc, żeby wyjść na scenę, trzeba ciężko pracować, aby być idealnym.

Grasz do 200 koncertów rocznie, żyjesz w drodze. Jaka jest tego cena?

Naprawdę o tym nie myślę, bo zawsze jestem czymś zajęty.

Gdzie czujesz się jak w domu?

Czuję się jak w domu w miłym miejscu. Może to być przyjemny hotel, piękna okolica, ładna sala koncertowa. Naprawdę nie ma konkretnego miasta, które mógłbym nazwać swoim domem. 

Powiedziałeś kiedyś, że związek wcale nie jest receptą na szczęśliwe życie. Nadal tak uważasz? Jest w ogóle na to jakieś panaceum?

Myślę, że przede wszystkim trzeba być szczęśliwym ze sobą. Staraj się lubić i kochać siebie, a wszystko inne pojawi się potem. Nadal nie sądzę, że związek sprawia, że wszystko nagle staje się dobre. To coś, co może być dodatkiem do życia.

Czy poczucie humoru jest dla ciebie ważne?

Absolutnie! Jeśli nie możesz się śmiać, zwłaszcza z własnych błędów, życie wydaje się gorzkie.

Kiedy patrzę, gdy w podartych dżinsach grasz Czajkowskiego z orkiestrą, myślę że masz w sobie dużo wolności i przekory. Prawdopodobnie będziesz chciał odpowiedzieć, że tak ci jest wygodne i że nie lubisz się przebierać, ale powiedz, ile znaczy dla ciebie niezależność.

Przede wszystkim musiałem ciężko pracować na tą niezależność, ponieważ przez pierwsze osiem lub dziewięć lat moich tras koncertowych muzyki klasycznej, każdy krytyk komentował moje ubrania. Nie było więc tak łatwo. Przez bardzo długi czas musiałem ustalać, że jest tak, jak ja chcę. To była długa walka. Dzisiaj naprawdę cieszy mnie wolność i to, że krytycy już tego nie wspominają, ponieważ najwyraźniej już słyszeli i przyzwyczaili się, że tak robię – co jest świetne!

Niedawno przeczytałam wywiad z psychologiem, który pracuje ze sławnymi ludźmi. Powiedział, że są oni nieustannie wystawieni na publiczny osąd, co powoduje że razem ze sławą dostają rodzaj stresu, który rani i osłabia.  Są więc bardziej podatni na uzależnienia, agresję czy depresję. Oczywiście, nie każdego to dotyczy. Pytam cię o to, bo w jakimś wywiadzie mówiłeś o swoich lękach. Jakie są cienie sławy?

Każdy ma lęki, nie ma znaczenia, czy jest sławny czy nie. Emocje są normalne dla człowieka, niezależnie od tego, jaką ma pozycję i co robi. Więc naprawdę nie widzę żadnego związku między tymi dwoma elementami. Ale może mam po prostu szczęście. Może jest coś takiego, ale na szczęście nie dla mnie.

Planujesz trasę „Rock Revolution”?

O tak, na pewno zrealizujemy trasę „Rock Revolution”! To, co lubię robić, to dodawać dużo nowego repertuaru do materiału z albumu. Więc będzie tak, jak zwykle się przygotowujemy – trasa musi być naprawdę, naprawdę dobra, zanim ruszymy. Prawdopodobnie zaczniemy w 2019 roku.